مهاجرت
همیشه گفته‌ام که می‌توانم تنها زندگی کنم و تنهایی را تحمل‌کنم.بنابراین احتمالاً مهاجرت به شهر یا کشوری دیگر برایم از این‌جهت مشکلی ایجاد نکند.با این‌حال وقتی این روزها درباره‌ی ثبت‌نام در لاتاری و مهاجرت به آمریکا با دوستانم صحبت می‌کنم یک تردید اساسی وجودم را فرامی‌گیرد و آن این است که آیا واقعاً تحمل تنها زندگی‌کردن در کشور دیگری را دارم ؟ آیا می‌توانم در کشوری که نه زبانش با زبان من یکی است،نه مناسبات اجتماعی‌اش با مناسبات اجتماعی اینجا هم‌خوان است و نه فرهنگش به فرهنگ اینجا شباهتی دارد زندگی کنم؟ به این فکر می‌کنم که آیا آنجا دوام می‌آورم یا نه ؟ البته طبق عادت همیشگی‌ام قضیه را زیاد جدی گرفته‌ام و اصلاً بعید است که اسم من از میان میلیون‌ها اسم دیگر برای مهاجرت دربیاید اما با این‌وجود دوست دارم این مسئله را برای خودم حل کنم تا اگر فردا روزی توانستم بروم،از این بابت خیالم راحت باشد و ذهنم را مشغول مسائل دیگری کنم.این استدلال را هم همواره در گوشه‌ی ذهنم دارم که ثبت‌نام کنم و اگر شد و نخواستم،نروم اما می‌خواهم این مسئله برایم کاملاً حل شده باشد و بعد اقدام به رفتن کنم.بدون هرگونه اغراق و تعارفی می‌توان گفت که در زمینه‌های مختلفی،ما دهه‌ها از آمریکا عقب هستیم و این رفتن،فرصت این را ایجاد می‌کند که با جهان متفاوتی از آنچه تابه‌حال دیده‌ایم از نزدیک آشنا شویم.با این‌همه فعلاً قصد ثبت‌نام در لاتاری را ندارم تا ببینم در روزهای آینده چه پیش می‌آید.این را هم بگویم که من حق رفتن،نرفتن،رفتن و برگشتن و حتی رفتن و برنگشتن را برای هرکسی در هر جای جهان قائلم و اصلاً ای‌کاش شرایط طوری بود که بدون هرگونه مشکلی می‌شد به هرجایی سفر یا مهاجرت کرد.
پی‌نوشت بی‌ربط : در دو پست قبل گفتم که از مشکل نیم‌فاصله خسته شده‌ام و راه خوبی برای حل آن پیدا نمی‌کنم.حل این مشکل با نرم‌افزار ویراستیار بسیار آسان است.علاوه بر مشکل نیم‌فاصله،ایرادات احتمالی نگارشی و املایی هم با این نرم‌افزار قابل برطرف کردن است.ویژگی‌های دیگری هم وجود دارد که خودتان به‌مرور با آن‌ها آشنا می‌شوید.
لینک دانلود نرم‌افزار ویراستیار : virastyar.ir
