یک‌برداشت

به نظر من از بهترین ترکیب های لغوی در زبان فارسی سخنران رانی است و بهترین شکل برای نوشتن آن همین جدا نوشتن دو بخش آن از یکدیگر است : سخن رانی. چرا که اینطور نوشتن آن باعث می شود بیشتر به معنایش دقت کنیم. سخن راندن به این معنا که سخن هم مانند هر وسیله ای که راندنی است افساری دارد و باید افسارش را محکم نگه داشت. این یکی حتی افسار بهتری را می طلبد چرا که خطر سخن بیشتر از هر چیز دیگری است.اگر سلاح ها می کشند،اگر بمب ها منفجر می کنند،اگر موشک ها نابود می کنند،همه به فرمانی وابسته اند؛ به سخنی.

هیچ کدام از چیزهایی که افساری دارند،به اندازه ی سخن کارساز نیستند و به اندازه ی سخن خطرناک. رها کردن افسار این یکی،جبرانی سخت و گاهی ناممکن دارد.