یک‌برداشت

سر و وضع نامرتب من برای هر کسی نمایش بخشی از من است.برای یکی نمود بی حوصلگی من است،برای دیگری نمود بی نظمی و شلختگی من.برای یکی هم نمود بی تعلقی من است.بی تعلقی به ظاهر که هیچ وقت و هیچ وقت به آن رسیدگی نکرده ام.برای مادرم اما انگار یک دلهره ی هولناک است.می گوید به خودت برس،سر و وضعت را درست کن.تو هر وقت مریضی اینطوری می شوی.این طور انگار همیشه مریضی.می خندم و می گویم چشم.

باید به خودم برسم تا این دلهره را از او بگیرم.باید به خودم برسم.